Układ konsumencki

Układ konsumencki jest niczym więcej jak zawarciem układu z wierzycielami. Z jednej strony pozwala na ochronę majątku (którym zazwyczaj jest nieruchomość). Z drugiej strony stopień zaspokojenia wierzycieli powinien być wyższy niż w razie ogłoszenia upadłości konsumenckiej.

Jest to instrument prawny zawarty w Prawie upadłościowym dedykowany dla osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej. Odwołuje się on jednak w swych zasadach do Prawa restrukturyzacyjnego. Układ konsumencki jest niczym więcej jak zawarciem układu z wierzycielami.

Art. 491(25) ust. 1 i 3 ustawy prawo upadłościowe przewiduje, że przesłankami koniecznymi do uwzględnienia wniosku o zawarcie układu konsumenckiego są powstanie stanu niewypłacalności oraz jeśli sytuacja zawodowa i możliwości zarobkowe dłużnika wskazują na zdolność do pokrycia kosztów postępowania o zawarcie układu oraz możliwość zawarcia i wykonania układu z wierzycielami. Niewypłacalność dłużnika rozumiana jest jako utrata zdolności do wykonywania swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych. Zgodnie z art. 11 ust. 1a domniemywa się, że dłużnik utracił zdolność do wykonywania swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych, jeżeli opóźnienie w wykonywaniu zobowiązań pieniężnych przekracza trzy miesiące. Układ konsumencki zostaje przyjęty, jeśli zgodzi się na niego większość wierzycieli, którzy posiadają łącznie co najmniej dwie trzecie sumy wszystkich wierzytelności. Jeżeli układ zostanie przyjęty, to nadzorca musi złożyć do sądu wniosek o jego zatwierdzenie.